Dużo w ostatnim czasie w mediach słyszy się o metodzie in vitro. Przeciętny obywatel naszego kraju kojarzy, że in vitro związane jest z leczeniem bezpłodności. Sięgając po definicję tego pojęcia trzeba powiedzieć, że in vitro jest metodą leczenia, a raczej przeciwdziałania skutkom niepłodności. Słowo in vitro w języku łacińskim oznacza „w szkle”.

W warunkach laboratoryjnych, w probówce lub właśnie na szkiełku mikroskopowym, dochodzi do zapłodnienia komórki jajowej, pobranej od kobiety, przez plemnik, pobrany od mężczyzny. In vitro jest to po prostu zapłodnienie pozaustrojowe. Termin ten niekoniecznie musi być stosowany do pojęć ginekologicznych. Równie dobrze in vitro może polegać na odtwarzaniu reakcji, jakie zachodzą w komórkach organizmów żywych. Jeśli mówimy jednak o zapłodnieniu in vitro zawsze mamy na myśli zapłodnienie poza naturalnymi drogami rodnymi kobiety.

Po zapłodnieniu komórki jajowej przez plemnik przez specjalistów w laboratorium, komórka trafia do macicy kobiety, gdzie zagnieżdża się i rozwija. Tak rodzi się życie, które dane jest przez kobietę i mężczyznę dziecku. Ingerencja lekarska w proces poczęcia niejednokrotnie jest po prostu koniecznością. Jeśli po roku lub dwóch regularnego współżycia ze sobą bez stosowania jakichkolwiek środków koncepcyjnych, danej parze nie udaje się zajść w ciążę, może to oznaczać niepłodność. Przyczyna może tkwić albo w kobiecie, albo w mężczyźnie, albo w ich obojgu. Bez względu na to, można przeprowadzić zapłodnienie metodą in vitro. Być może metoda ta pozwoli tak wyregulować organizm kobiety, aby w przyszłości mogła ona samodzielnie przejść zapłodnienie drogą naturalną.